De gebruiksoppervlakte is een juridische term en voor het berekenen van de gebruiksoppervlakte bestaan dan ook strenge regels. De GBO wordt berekend volgens een officiële Nederlandse norm, NEN 2580. Hierin is bepaald dat de GBO wordt berekend door van de totale oppervlakte binnen de wanden van de woning, het BVO (bruto vloeroppervlak) de volgende oppervlaktes af te trekken:

• Grondoppervlak van dragende wanden.
• Oppervlak van vides en trapgaten, indien groter dan 4 m2.
• Oppervlak van ruimten met een vrije hoogte lager dan 1,5 meter.
• Grondoppervlak van afzonderlijke constructies groter dan 0,5 m2.
• Grondoppervlak van leidingschachten, indien groter dan 0,5 m2.

Nissen kleiner dan een halve vierkante meter worden in de berekening genegeerd. Deze manier van berekenen maakt het mogelijk de indeling van een gebouw aan te passen, zonder dat de gebruiksoppervlakte verandert. Dit is een verschil met het netto vloeroppervlak (NVO), waarbij ook nog de oppervlakte van de scheidingswanden van het bruto vloeroppervlak wordt afgetrokken.

Er zijn enkele uitzonderingen op de verplichting om een energielabel voor je recreatiewoning aan te vragen. Deze uitzonderingen zijn:

1. Beschermde monumenten volgens de Erfgoedwet of een provinciale of gemeentelijke monumentenverordening.
2. Vrijstaande gebouwen en woningen met een gebruiksoppervlakte tot 50 m2, zoals een tiny house, kleine stacaravan of woonwagen.
3. Gebouwen die minder dan twee jaar in gebruik zijn.
4. Gebouwen die geen energie verbruiken om het binnenklimaat te regelen, zoals voor koelen, verwarmen of ventilatie.
5. Woningen die minder dan vier maanden per jaar in gebruik zijn en een verwacht energieverbruik hebben van minder dan 25% van het energieverbruik bij permanent gebruik. Voorbeelden hiervan zijn recreatiewoningen die alleen in het hoogseizoen worden gebruikt en de rest van het jaar niet.